"Φανταστικό τιπ", μου λέει γεμάτη ενθουσιασμό η φίλη μου η Μ., χρόνια κολλητές. "Μου το έμαθε η μαμά του Χ. Στην παέγια, αντί να τσιγαρίσεις το κρεμμύδι με τα λαχανικά, τσιγαρίζεις το κρεμμύδι με το ρύζι. Γίνεται μαύρο αλλά μη φρικάρεις, μετά έχει τέλεια γεύση".
Κάθομαι στον καναπέ της και την κοιτάζω με φρίκη, την οποία σπεύδω να κρύψω.
Ότι τι; Από πότε έχει γίνει φανταστικό κάτι, οτιδήποτε, που περιλαμβάνει τις λέξεις "τσιγάρισμα", 'κρεμμύδι' και "μαμά' στην ίδια πρόταση; Από πότε είμαι υποχρεωμένη να ενθουσιάζομαι με τιπς μαγειρικής; Από πότε η δικιά κολλητή ανταλλάσσει συνταγές με τη μαμά του γκόμενού της; Από πότε οι συζητήσεις μας αρχίζουν με τηγάνια, έστω και ανοξύδωτα και μέλλουσες πεθερές;
Τι έγινε ρε παιδιά; (για να θυμηθώ το Σπύρο από τους Απαράδεκτους)
Η Μ. ήταν ένας φυσιολογικός (στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) άνθρωπος μέχρι την αποφράδα μέρα της 17ης Ιανουαρίου. Τη μέρα δηλαδή που έκλεισε τα 31. Από τότε κάτι μπήκε μέσα της και κάθε φορά που τη βλέπω τρομάζω να την αναγνωρίσω. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι ακριβώς ήταν αυτό το κάτι. Περίοδο, σκέφτηκα, έχει, θα της περάσει.
Όμως δεν περνούσε. Αντίθετα θέριευε. Μετά κατάλαβα. Αυτό που μπήκε μέσα της ήταν οι ερωτήσεις. Εγώ πότε θα γίνω μάνα; Τι θα κάνω στη ζωή μου; Πότε θα αποκατασταθώ; Πότε θα προλάβω;
Έπεισε λοιπόν τον κακομοίρη τον γκόμενό της ότι ήρθε η ώρα να "περάσει η σχέση στο επόμενο επίπεδο". Κοινώς, γάμος - παιδί - τριάρι στο Χαλάνδρι. Κανονάκι.
Κι όμως, η Μ. μέχρι τις 16 Ιανουαρίου 2011 ήταν ένας κανονικός (σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα, επαναλαμβάνω) άνθρωπος. Γελούσαμε πολύ, περνούσαμε μαζί τις καταθλίψεις μας κάθε φορά που μας παρατούσε κάποιος γκόμενος, βγαίναμε, πίναμε, τρέχαμε καπάκι από το κλαμπ να κάνουμε μπάνιο με τα εσώρουχα στην Ανάβυσσο, κανονικοί άνθρωποι.
Το 31 της έπεσε όμως βαρύ. Δεν την κατηγορώ, στο μπλακ τζακ σου λέει, καίγεσαι. Ένα παιχνίδι δεν είναι και η ζωή;
Τώρα η Μ. τις καθημερινές χαζεύει νυφικά και προσκλητήρια και τα Σαββατοκύριακα σαρώνει με τον Χ. τα κτήματα του λεκανοπεδίου για να δει πού θα κάνει το τραπέζι του γάμου.
Επειδή όμως είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος και κοιτάζω πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων σκέφτομαι ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν και χειρότερα. Αντί για παέγια, να μάθαινε να μαγειρεύει μουσακά.
Μου λείπει όμως. Γαμώτο.
